woensdag 30 december 2009

05 DEC 2009 = Letdar - High Camp

Vandaag een niet zo lange dag, eigenlijk. We zijn vroeg in Letdar vertrokken en Yam en ik hadden een goed tempo. Yam is serieus in goede conditie, hij heeft absoluut 0 moeite met een 19 jarige bijhouden. En dat voor een man van 45 met beentjes zo dun dat je vingers eromheen passen! Afijn. Na een leuk wandeltochtje kwamen we aan in Thorung Phedi. Phedi betekend iets van "aan de voet van een berg" of "aan de voet van een grote klim". Handig om te weten dus. Afijn, na tea and biscuits begonnen aan de steile klim naar High Camp. Het was inmiddels wat later, en na een uur of 10 begint hier een behoorlijk windje te waaien. En we gaan maar hoger en hoger. Je weet wat dat betekend..kou. Het werd aardig frips dus, en de wind begon ook parten te spelen. Soms flinke windstoten en dus maar uitkijken dat je niet (om)valt. We bereiken gelukkig de warmte van de lodge in High Camp. Er is hier ook maar een lodge. Dal Bhat..hmm...maar 400 rupee! Belachelijk!

Vlakbij de lodge waren 2 kleine topjes, die natuurlijk niet onbestegen konden blijven. We zijn dus maar een paar keer op en neer gelopen om zonsondergang en het uitzicht te kunnen fotograferen. Het was echt bijzonder koud, en foto's maken met handschoenen aan is knap lastig. Dat betekende dus koude handen, en niet te lang blijven rondhangen. Met de "English boyz" wat foto's gemaakt. Helaas waren we ongeveer 10 minuutjes te laat om goede zonsondergangsfoto's te maken: dom! Helaasch..


Het was weer aardig koud kinders!


The English Boyz; Justin and Jamie

High Camp - 4800 meter boven zeeniveau

04 DEC 2009 = Braga - Letdar

Vandaag heb ik weer niets in mn dagboek geschreven, achteraf een beetje stom. Goed, we zijn uit Braga vertrokken en naar Letdar gelopen. Origineel was het plan om naar Yak Kharka te lopen, en de volgende dag Thorung Phedi. Nu doen we Letdar en de volgende dag High Camp. Dit omdat we relatief vroeg in Yak Kharka waren en om de topdag naar de pas gemakkelijker te maken (het scheelt dan 500 hoogtemeters). Ach. Eigenlijk geen problemen zover. Mijn makkers Kostas en Hermann hebben flinke blaren. Kostas heeft ook last van zijn knie, iets wat hem later nog veel meer problemen op zal leveren. Onderweg steeds prachtig uitzicht, dit is het uitzicht waar ik voor kom!


Into the unknown...


Frozen stream along the way

Letdar - 4250 meter boven zeeniveau

dinsdag 29 december 2009

03 DEC 2009 = Ice Lake

Zo! Vandaag was mooi, mooier mooist! Vanochtend redelijk vroeg vertrokken. Dat wil zeggen, toen het licht werd. Rond een uur of 6 dus. Braga ligt op een hoogte van 3439 meter. Het ijsmeer ligt 1161 meter hoger. Stijgen dus. Afijn. Je loopt en loopt, de ene voet voor, de andere voet voor, en ga zo maar door. Je kijkt om je heen, babbelt wat met de gids en denkt aan dat lekkere kopje thee die in je rugzak zit. De tijd vliegt voorbij en voor je het weet ben je er al! Het kostte ons zo'n 3 uur geloof ik. Geloof ik, want door omstandigheden (zo, dat klinkt lekker mysterieus!) heb ik deze dag niets in mijn dagboek gekrabbeld. Maargoed, het uitzicht bij het meer was echt prachtig. Het meer was heilig, dus ik wilde mijn gezicht erin wassen en daarmee mijzelf zegenen, alleen was het bevroren (goh, zou je niet verwachten van een "ice lake" he?). Dus maar geimproviseerd en met ijs mijn gezicht (en ziel!) gereinigd.

Uitzicht was prachtig, zie foto's...


Yam and me at the Ice Lake, 4600 meters.


The Ice Lake itself...

Braga - 3439 meter boven zeeniveau

Water-kook-masjien (water boiler)

zaterdag 26 december 2009

02 DEC 2009 = Upper Pisang - Braga

Vandaag ben ik van Upper Pisang naar Braga gelopen. Braga ligt zo ongeveer tegen het veel grote dorp Manang aan. Bijna iedereen gaat naar Manang, omdat het moderner is en ze er meer mogelijkheden hebben (lees: german bakery, foot massage etc etc). Afijn, dit heb ik niet nodig en Braga is prachtig. Bovendien zitten we hier vlakbij het "Ice Lake", wat op mijn lijstje voor morgen staat. Afijn, vanochtend vroeg in Upper Pisang vroeg opgestaan om foto's van zonsopgang te maken. Even naar de Gompa gelopen (met hete thee! wat een luxe) en vanaf daar gekeken en gefotografeerd. We zaten en stonden prima tussen de tandenpoetsende, wassende en biddende monniken. Lopend naar Braga hadden we constand prachtig zi cht op Annapurna II, IV en III. Gangapurna was ook goed zichtbaar..genieten.

Wat me nog opvalt als verschil tussen Everest en hier is dat het hier veel "ruimer" is, het is hier veel "wijdser". Afijn. Braga is een prima combinatie van natuur en cultuur. Zin in morgen!

Braga - 3439 meter boven zeeniveau

donderdag 24 december 2009

01 DEC 2009 = Chame - Upper Pisang

Gisteren in de avond zulke mooie verhalen gehoord, dat ik maar heb besloten ook naar Upper Pisang te gaan, in plaats van Lower Pisang. Nou, blij ook. Wat prachtig zeg, het dorpje zelf is het echte oude dorp (half vervallen, dat wel), echt veel mooier dan de moderne lodges beneden. Er wonen hier bijna geen lokale mensen meer, omdat bijna alle touristen naar Lower Pisang gaan en daar dus meer geld te verdienen valt. We slapen pal onder de grote Gompa. In deze lodge mag geen alcohol gedronken worden, omdat we zo dichtbij de Gompa zijn, maar marihuana roken is geen enkel probleem. Dat werd dan ook veelvuldig gedaan. Prachtige sfeer daar, heerlijke lodge. Upper Pisang, goede herinnering aan.


Me and Upper Pisang in de background


Sunrise at the Gompa


Inside the Gompa

Upper Pisang - 3300 meter boven zeeniveau

30 NOV 2009 = Dharapani - Chame

Gisteren ben ik "Germany Boy" (Hermann) en "the crazy Greek" (Costa) weer tegengekomen. Wat heeft die Griek een geniaal engels zeg, zijn accent slaat echt alles (de grammatica ook trouwens). Samen een beetje naar Chame gelopen, en 's avonds nog gechilled in de lodge. Het uitzicht wordt langzamerhand beter, in de achtergrond beginnen witte toppen op te doemen. Eindelijk...

Chame - 2670 meter boven zeeniveau

29 NOV 2009 = Jagat - Dharapani

Vandaag ben ik van Jagat naar Dharapani gelopen. Het is duidelijk anders dan mijn vorige Everest trek. We lopen continue door de jungle en zien onderweg meerdere watervallen. Wat ook anders is is de weg die hier wordt aangelegd. Bij de Everest heb je geen weg! Over 2 tot 3 jaar zul je met een Jeep naar Manang kunnen gaan. Dat zal wel extra veel gevallen van HAPE (High altitude pulmonary edema) en HACE (high altitude cerebral edema) opleveren. In ieder geval is het gekkenwerk dat dat in een paar jaar dus zal kunnen. Ik denk niet dat het de bergen ten goede komt. Afijn. Vandaag niet zo veel te melden eigenlijk, behalve dat ik niet kan wachten tot de rotsen, sneeuw en ijs beginnen. Genoeg jungle gehad...


Ezel op een hangbrug : )

Dharapani - 1860 meter boven zeeniveau

dinsdag 22 december 2009

28 NOV 2009 = Khudi - Jagat

Vandaag was best een lange dag (wat grappig om dit in mijn dagboek terug te lezen, achteraf vind ik het totaal geen lange dag meer)! We zijn vanaf Khudi via Bhulbhule en Ghermu naar Jagat gelopen. We namen de nieuwe "jeep-road" aan de westkant van de rivier. Er werd overal nog druk gewerkt aan deze weg (hij moet voor het jaar van de toerist, 2011, klaar zijn) en helaas was er ook kinderarbeid. Na ongeveer 7/8 uur lopen bereiken we Jagat op een hoogte van een duizelingwekkende (schrijf je dat zo?) 1300 meter. Bijna hoogteziek, jemig! Haha nee. Trouwens, sinds de afgelopen dagen eet ik mijn dal bhat (rijst met een soort linzen, groente curry etc) traditioneel met de rechterhand. Best een verschil, op een of andere manier! Het heeft eigenlijk wel wat, zo samen met Yam en/of de lodge eigenaren uit je hand smikkelen (je bent verplicht je handen voor en na het eten te wassen). Helaas is de Dal Bhat alweer 230 rupee, vreselijk. Afijn. Morgen lopen we naar Darapani. Namaste!

Jagat - 1300 meter boven zeeniveau

maandag 21 december 2009

14-27 NOV 2009 = catching up

Jep. Even bijwerken dus. Het is inmiddels geen 14 november meer, maar 27. Zevenentwintig al! Op dit moment zit ik in een lodge in Khudi, op weg naar het Annapurna Gebergte. Op 13 nov reden er geen bussen, dankzij een Maoistisch protest. De volgende dag dus maar de bus terug naar Kathmandu gepakt. Druk Kathmandu. Inmiddels ben ik trouwens totaal gewend aan de gekte van het verkeer hier. Ik zal wel moeten afkicken als ik terugkom in Nederland. Zo gek als je je hier gedraagt in het verkeer.

De dagen die volgden heb ik met Mike in Kathmandu gechilled, en zijn we onder andere naar Bhaktapur gegaan. Ik was hier al eerder geweest, maar toen alleen op doorreis naar Nagarkot (waar ik in oktober die foto's van Dorje Lhakpa en die micro-opname van die vlieg heb gemaakt). Het ticket voor toegang tot Bhaktapur, een oud "stadje" waar de koning vroeger leefde, was een wonderbaarlijke 750 rupees. Maargoed, het was binnenin Bhaktapur dan ook even wonderbaarlijk. Meteen maar op mijn ticket mijn paspoortnummer en de datum laten zetten, kan ik er een week lang naar binnen voor het zelfde geld. Cheap! Later die week nog teruggekomen, en er een nachtje geslapen om zonsondergang en zonsopgang mee te maken. Prachtig. Oja, toen ik er de eerste keer met Mike was kwam er een Nepalese jongeman (gids) op me afgelopen die zwoer dat ik eerder met hem gepraat had en dat ik uit Noorwegen kwam ("Yes yes, you are from Norway and you study in America!!"). Afijn, toen ik daar dus terugkwam bracht dat al helemaal gekte tot de bol van deze jongeman. Hij zei zelfs dat hij mijn telefoonnummer had, en dat hij m'n telefoon over kon laten gaan. Ik zei dat als hem dat lukte ik hem een bier zou geven, en vica versa. Lukte natuurlijk niet, dus nu was hij me een biertje schuldig. Dit vond hij toch niet zo'n goed idee, dus na een beetje onderhandelen kwamen we erop uit dat hij me een gratis rondleiding zou geven. Zo gezegd, zo gedaan.

In Bhaktapur was dus een oud paleis (even vergeten hoe oud, zie google of lonely planet?), met daarin natuurlijk een koning. Die koning was niet zo maar een koning, want hij had een harem van welgeteld 55 schone mevrouwen. Hij had echter wel een probleem, hij kon geen kindjes krijgen, en dat was iets wat hij wel op zijn verlanglijstje had staan (ze hebben hier in Nepal geen Sinterklaas (Nederland), Santa Claus (USA) of Vadertje Winter (Rusland)). Dit vond hij zo naar dat hij zich een x aantal maanden in de jungle terugtrok, en toen hij terugkwam was een van zijn vrouwen zwanger. Uit pure blijdschap liet hij een gouden poort maken, voor de geboorte van zijn zoon. Die kan je nu nog steeds zien dus, evenals de bijzonder mooie 55 houten ramen (ja, houten ramen ja). Je raad het al, 1 voor elk van zijn vrouwen. Afijn. Voor zover dus Bhaktapur. Foto's volgen nog.

Goed. Ik was dus in Kathmandu, en ik heb niet stil gezeten. Op de computer een mooie foto van mijn Everest trip uitgezocht, en met photoshop erwat op geplakt. Naar een foto-print shop gegaan en het laten printen. Goed, nu typ ik dit dus even in 1 minuut, in een floep en een zucht. Als je in nepal bent gaat dat dus niet zo. Eerst moet je een cybercafe vinden dat zowel een cardreader heeft (om de foto van mijn camera naar de PC te plaatsen) als Photoshop. MS Paint was toch een beetje te min. Goed. Dat duurde dus een dag, en dan nog een dag om het te laten printen x 20. Uiteindelijk kwam het er best aardig uit, en nadat ik enveloppen had gekocht kon ik ze zowaar opsturen. Vanuit mijn hotel naar het postkantoor gelopen (als je ze in een brievenbus doet ben je er al helemaal zeker van dat ze NOOIT aankomen) en ze laten afstempelen waar ik bij stond (anders halen ze de postzegels er weer af om te verkopen...zucht). Toen ik terugliep kwam ik heel geestig Kuba (Jakub) en Michael (Michal) uit Polen maar weer eens tegen. Wat een toeval! Nog geen dag eerder had ik ze een mailtje gestuurd en nu loop ik ze letterlijk tegen het lijf "Hey!! You are those Polish guys right?" - and they were. Om het toeval nog groter te maken waren ook zij op weg naar het postkantoor. Wat geestig. Ze hadden net ongeveer 45 dagen in de bergen doorgebracht, en hadden Mera Peak beklommen en een poging gewaagd op Ama Dablam! Michael is bij camp 2 omgedraaid, omdat hij een lastige rotsbarriere niet kon bedwingen en Kuba is verder doorgegaan. Dit allemaal zonder permit (een dergelijke berg zonder permit beklimmen kan celstraf opleveren! :/), dat zou ik dus nooit doen. Kuba is op 120 meter van de top omgekeerd omdat het zo koud was (wat wil je, op die hoogte?). Toch een dappere poging als je het mij vraagt. Volgende keer als ik naar de Himalaya ga zeker mijn stijgijzers en pickel meenemen!

Afijn, ik was dus in Kathmandu. De volgende dag is Michal teruggegaan naar Canada (waar hij woont, niet meer in Polen) en heb ik met Kuba verder Kathmandu "bezocht". Helaas werd hij ziek, en heb ik hem min of meer 2 dagen een beetje verzorgd. Daarna samen nog naar Pashupatinath geweest. Dit is de plek aan de heilige rivier (net zoals de Ganges in India) waar de overledenen worden gecremeerd en de assen in de rivier worden gegooid. Nepali style. Dit is dus echt geen grote rivier ofzo, ha, er stond nauwlijks water in! Bizar! Maargoed. Hoeveel heb je nog om assen weg te spoelen. Niet zo gek veel dus. Toch is het een gek, morbide gevoel om de rauwende familie de overledene op het hout te zien leggen. Toen ik er was werd er net een oud dametje gecremeerd. En je bent daar dan heel "close-up". Zodra het vuur een beetje goed begint te branden verbrand de saree (soort van gewaad wat de traditionele vrouwen hier dragen) en komt ineens haar gezicht te voorschijn. En de vlammen blijven maar likken. Het vuur is inmiddels van een "goed fikkie" doorgestoomd naar een heus inferno. Het wordt gigantisch heet en dat moet ook. Na verloop van tijd hoor je een soort krak, dit is het moment waarop de schedel open barst en men gelooft (boeddhisten althans) dat de ziel het lichaam verlaat. Die blijft verlopig nog enige tijd rondhangen (enkele dagen meestal) voordat die opnieuw wordt geboren, of naar het Nirwana gaat. Dit klinkt allemaal heel luguber, maar dat is puur omdat wij zo anders met de dood omgaan.
Dit alles was trouwens 's avonds, in het donker dus. Dan is het nog even anders dan overdag omdat dat vuur zoveel ligt geeft. Aparte sfeer..('s avonds hoef je ook geen Rs 500 te betalen :) )

Oja. De terugreis was heel grappig. We waren met de micro (microbus) heen gegaan, en wilden daar ook weer mee terug. Opeens bleek echter dat die niet meer reden na een uur of 8. Dus moesten we maar een taxi nemen, want 's nachts door Kathmandu struinen is nou niet echt een puik plan, gelet op de veiligheid. Goed. We lopen even rond en vinden een taxi, dingen af tot 180 rupee. Vervolgens komt er een of andere vreemde dronken Nepalese vent die zegt dat hij mee wilt. Hij geeft ons prompt 100 rupee. Prima, voor 3 personen 200 rupee zegt de taxi chauffeur. Opeens is het meer dan de helft goedkoper! Onderweg blijft de vent maar herhalen dat zijn engels echt heel slecht was, wat het ook was, en dat we hem moeten bellen. Ja, want dan konden we in zijn huis rijst eten, zoals hij zelf voorstelde. Onderweg stopt hij de taxi ineens en stuurd hij de chauffeur erop uit om Red Bull voor ons te halen, helemaal mooi! We krijgen ineens spul van een nepalees, gratis! Dit is me nog nooit overkomen. Afijn. De volgende dag ging ik op weg voor mijn volgende berg trip, dus hem bellen voor de beloofde rijst kwam er niet van (dit soort dingen zijn meestal geweldig! serieus!). Al met al was het een geniale taxi rit terug. Mooie afsluiter van de avond dus.

Tot zo ver. Goed. Vandaag, 27 november dus, ben ik met Yam in een minivan afgereisd naar Besi Sahar, vlakbij Pokhara. Vanaf daar zijn we begonnen met lopen, na de nodige "brandstof" te hebben ingeslagen. Paar uurtjes maar, en toen het donker werd een lodge gezocht om de nacht door te brengen.

Khudi - 790 meter boven zeeniveau

Pleintje in Bhaktapur


Ondergaande zon boven Bhaktapur (jammer van die antenne daar he)