De dagen die volgden heb ik met Mike in Kathmandu gechilled, en zijn we onder andere naar Bhaktapur gegaan. Ik was hier al eerder geweest, maar toen alleen op doorreis naar Nagarkot (waar ik in oktober die foto's van Dorje Lhakpa en die micro-opname van die vlieg heb gemaakt). Het ticket voor toegang tot Bhaktapur, een oud "stadje" waar de koning vroeger leefde, was een wonderbaarlijke 750 rupees. Maargoed, het was binnenin Bhaktapur dan ook even wonderbaarlijk. Meteen maar op mijn ticket mijn paspoortnummer en de datum laten zetten, kan ik er een week lang naar binnen voor het zelfde geld. Cheap! Later die week nog teruggekomen, en er een nachtje geslapen om zonsondergang en zonsopgang mee te maken. Prachtig. Oja, toen ik er de eerste keer met Mike was kwam er een Nepalese jongeman (gids) op me afgelopen die zwoer dat ik eerder met hem gepraat had en dat ik uit Noorwegen kwam ("Yes yes, you are from Norway and you study in America!!"). Afijn, toen ik daar dus terugkwam bracht dat al helemaal gekte tot de bol van deze jongeman. Hij zei zelfs dat hij mijn telefoonnummer had, en dat hij m'n telefoon over kon laten gaan. Ik zei dat als hem dat lukte ik hem een bier zou geven, en vica versa. Lukte natuurlijk niet, dus nu was hij me een biertje schuldig. Dit vond hij toch niet zo'n goed idee, dus na een beetje onderhandelen kwamen we erop uit dat hij me een gratis rondleiding zou geven. Zo gezegd, zo gedaan.
In Bhaktapur was dus een oud paleis (even vergeten hoe oud, zie google of lonely planet?), met daarin natuurlijk een koning. Die koning was niet zo maar een koning, want hij had een harem van welgeteld 55 schone mevrouwen. Hij had echter wel een probleem, hij kon geen kindjes krijgen, en dat was iets wat hij wel op zijn verlanglijstje had staan (ze hebben hier in Nepal geen Sinterklaas (Nederland), Santa Claus (USA) of Vadertje Winter (Rusland)). Dit vond hij zo naar dat hij zich een x aantal maanden in de jungle terugtrok, en toen hij terugkwam was een van zijn vrouwen zwanger. Uit pure blijdschap liet hij een gouden poort maken, voor de geboorte van zijn zoon. Die kan je nu nog steeds zien dus, evenals de bijzonder mooie 55 houten ramen (ja, houten ramen ja). Je raad het al, 1 voor elk van zijn vrouwen. Afijn. Voor zover dus Bhaktapur. Foto's volgen nog.
Goed. Ik was dus in Kathmandu, en ik heb niet stil gezeten. Op de computer een mooie foto van mijn Everest trip uitgezocht, en met photoshop erwat op geplakt. Naar een foto-print shop gegaan en het laten printen. Goed, nu typ ik dit dus even in 1 minuut, in een floep en een zucht. Als je in nepal bent gaat dat dus niet zo. Eerst moet je een cybercafe vinden dat zowel een cardreader heeft (om de foto van mijn camera naar de PC te plaatsen) als Photoshop. MS Paint was toch een beetje te min. Goed. Dat duurde dus een dag, en dan nog een dag om het te laten printen x 20. Uiteindelijk kwam het er best aardig uit, en nadat ik enveloppen had gekocht kon ik ze zowaar opsturen. Vanuit mijn hotel naar het postkantoor gelopen (als je ze in een brievenbus doet ben je er al helemaal zeker van dat ze NOOIT aankomen) en ze laten afstempelen waar ik bij stond (anders halen ze de postzegels er weer af om te verkopen...zucht). Toen ik terugliep kwam ik heel geestig Kuba (Jakub) en Michael (Michal) uit Polen maar weer eens tegen. Wat een toeval! Nog geen dag eerder had ik ze een mailtje gestuurd en nu loop ik ze letterlijk tegen het lijf "Hey!! You are those Polish guys right?" - and they were. Om het toeval nog groter te maken waren ook zij op weg naar het postkantoor. Wat geestig. Ze hadden net ongeveer 45 dagen in de bergen doorgebracht, en hadden Mera Peak beklommen en een poging gewaagd op Ama Dablam! Michael is bij camp 2 omgedraaid, omdat hij een lastige rotsbarriere niet kon bedwingen en Kuba is verder doorgegaan. Dit allemaal zonder permit (een dergelijke berg zonder permit beklimmen kan celstraf opleveren! :/), dat zou ik dus nooit doen. Kuba is op 120 meter van de top omgekeerd omdat het zo koud was (wat wil je, op die hoogte?). Toch een dappere poging als je het mij vraagt. Volgende keer als ik naar de Himalaya ga zeker mijn stijgijzers en pickel meenemen!
Afijn, ik was dus in Kathmandu. De volgende dag is Michal teruggegaan naar Canada (waar hij woont, niet meer in Polen) en heb ik met Kuba verder Kathmandu "bezocht". Helaas werd hij ziek, en heb ik hem min of meer 2 dagen een beetje verzorgd. Daarna samen nog naar Pashupatinath geweest. Dit is de plek aan de heilige rivier (net zoals de Ganges in India) waar de overledenen worden gecremeerd en de assen in de rivier worden gegooid. Nepali style. Dit is dus echt geen grote rivier ofzo, ha, er stond nauwlijks water in! Bizar! Maargoed. Hoeveel heb je nog om assen weg te spoelen. Niet zo gek veel dus. Toch is het een gek, morbide gevoel om de rauwende familie de overledene op het hout te zien leggen. Toen ik er was werd er net een oud dametje gecremeerd. En je bent daar dan heel "close-up". Zodra het vuur een beetje goed begint te branden verbrand de saree (soort van gewaad wat de traditionele vrouwen hier dragen) en komt ineens haar gezicht te voorschijn. En de vlammen blijven maar likken. Het vuur is inmiddels van een "goed fikkie" doorgestoomd naar een heus inferno. Het wordt gigantisch heet en dat moet ook. Na verloop van tijd hoor je een soort krak, dit is het moment waarop de schedel open barst en men gelooft (boeddhisten althans) dat de ziel het lichaam verlaat. Die blijft verlopig nog enige tijd rondhangen (enkele dagen meestal) voordat die opnieuw wordt geboren, of naar het Nirwana gaat. Dit klinkt allemaal heel luguber, maar dat is puur omdat wij zo anders met de dood omgaan.
Dit alles was trouwens 's avonds, in het donker dus. Dan is het nog even anders dan overdag omdat dat vuur zoveel ligt geeft. Aparte sfeer..('s avonds hoef je ook geen Rs 500 te betalen :) )
Oja. De terugreis was heel grappig. We waren met de micro (microbus) heen gegaan, en wilden daar ook weer mee terug. Opeens bleek echter dat die niet meer reden na een uur of 8. Dus moesten we maar een taxi nemen, want 's nachts door Kathmandu struinen is nou niet echt een puik plan, gelet op de veiligheid. Goed. We lopen even rond en vinden een taxi, dingen af tot 180 rupee. Vervolgens komt er een of andere vreemde dronken Nepalese vent die zegt dat hij mee wilt. Hij geeft ons prompt 100 rupee. Prima, voor 3 personen 200 rupee zegt de taxi chauffeur. Opeens is het meer dan de helft goedkoper! Onderweg blijft de vent maar herhalen dat zijn engels echt heel slecht was, wat het ook was, en dat we hem moeten bellen. Ja, want dan konden we in zijn huis rijst eten, zoals hij zelf voorstelde. Onderweg stopt hij de taxi ineens en stuurd hij de chauffeur erop uit om Red Bull voor ons te halen, helemaal mooi! We krijgen ineens spul van een nepalees, gratis! Dit is me nog nooit overkomen. Afijn. De volgende dag ging ik op weg voor mijn volgende berg trip, dus hem bellen voor de beloofde rijst kwam er niet van (dit soort dingen zijn meestal geweldig! serieus!). Al met al was het een geniale taxi rit terug. Mooie afsluiter van de avond dus.
Tot zo ver. Goed. Vandaag, 27 november dus, ben ik met Yam in een minivan afgereisd naar Besi Sahar, vlakbij Pokhara. Vanaf daar zijn we begonnen met lopen, na de nodige "brandstof" te hebben ingeslagen. Paar uurtjes maar, en toen het donker werd een lodge gezocht om de nacht door te brengen.
Khudi - 790 meter boven zeeniveau
Pleintje in Bhaktapur
Ondergaande zon boven Bhaktapur (jammer van die antenne daar he)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten