Okay jongens en meisjes. Even een berichtje tussendoor.
Het is nu dus 26 november, ik loop achter met mijn blog. Maar goed, wat had je verwacht. Ik zit in Nepal. Te veel te zien, te veel te doen, te weinig tijd. Weinig tijd.
Goed. Als ik weer veel tijd heb zal ik een enorme update doen en alles alles beschrijven. En ook fototjes. Maargoed, morgen ga ik dus nog een trip in de bergen doen. Dit keer in het Annapurna gebergte in het oosten van Nepal. Deze trip (de Annapurna Circuit gecombineerd met de Sanctuary) zal een ruime 2 weken in beslag nemen. In totaal ben ik dan meer dan een maand in de bergen geweest! Ik kan mijn geluk niet te boven.
Kortom: over een dikke twee weken komt er een enorme update aan. Jullie zitten in Nederland, zonder bergen, en ik zit in Nepal, met bergen. Life is so unfair..
Love from Nepal,
Wolf - KTM 1304 meter boven zeeniveau
donderdag 26 november 2009
dinsdag 24 november 2009
10 NOV 2009 = 300
Threehundred. Pens. Papers. Chocolates.
Even tussendoor. Dat gaat dus per ongeluk. Sinds ik hier in Nepal ben denk ik volledig in het engels, best gek. Soms kom ik een Nederlander tegen en voelt het heel gek om ineens weer Nederlands te babbelen. Afijn.
Vandaag heb ik een heleboel kinders blijgemaakt. Ik ben samen met Yam, zijn dochter Santi en zijn neefje naar de lokale school gegaan. Daar werd ik bijzonder hartelijk ontvangen! Na een thee en biscuitje en veel praten met de directeur etc. werd het tijd om van mijn woorden daden te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Met Yam enco, gewapend met alle 900 attributen, de klassen rond gegaan. Elke leerling stuk voor stuk een pen, schrift en chocolaatje gegeven. Telkens als ik een klas binnenkwam werd ik begroet met een volmondig "good morning, Sir!". Daarop moest ik dan reageren "good morning, class - sit down", waarop zij gingen zitten. Alles werd natuurlijk in dank afgenomen, en ik denk ook dat het wel goed was want er zaten echt een flink aantal kindertjes bij uit een lage kaste (zie google als je niet weet wat dit is).
Dit alles is betaald door Puylaert, uit mijn straat, en door mij. De kosten bedroegen zo rond de 60 euro. Dan maak je dus wel 300 kinders blij! De gemiddelde Nepalees verdiend $1.20 per dag. Dat is met de koers nu 85 rupee. Dat is dus ongeveer 80 eurocent per dag. 80 cent! En dan hebben ze allemaal 3 kinderen om voor te zorgen, en vaak ook nog ouders. Nu weet je dus hoe het gaat buiten Kathmandu. Al met al zijn de mensen daar jullie, Puylaert, en mij erg dankbaar.
Voordat ik de klassen rond ging kreeg ik trouwens een grote rode Tika (de "stip" op het voorhoofd die hindu's vaak dragen, een zegening) en 4 grote bloemenkransen.
Nadat ik alle klassen rond was gegaan heb ik ook nog een schoolfoto gemaakt. Dat was me toch lastig joh. 300 Nepalese kindertjes en leraren allemaal op een rij krijgen (ze kwamen ook met bizarre voorstellen, over hoe zij dachten dat een schoolfoto eruit moest zien..gekke opstellingen enzo). Iedereen stil laten staan was dus ook echt onmogelijk. Ik heb 4 foto's genomen en ze met de PC aan elkaar geplakt. Panorama! Ik laat hem hier in Kathmandu zo groot mogelijk uitprinten en geef hem dan later aan de school. Daar kom ik namelijk terug in eind januari, om engels les te geven. Dat is er namelijk bijzonder slecht. Simpele woorden als "hospital, doctor, porter, trekking-guide" etc zal ik ze leren. Hopen dat het iets uithaalt...
Dading District - +- 1000 meter boven zeeniveau
PS: later zal ik foto's plaatsen, nu geen mogelijkheid toe.
Even tussendoor. Dat gaat dus per ongeluk. Sinds ik hier in Nepal ben denk ik volledig in het engels, best gek. Soms kom ik een Nederlander tegen en voelt het heel gek om ineens weer Nederlands te babbelen. Afijn.
Vandaag heb ik een heleboel kinders blijgemaakt. Ik ben samen met Yam, zijn dochter Santi en zijn neefje naar de lokale school gegaan. Daar werd ik bijzonder hartelijk ontvangen! Na een thee en biscuitje en veel praten met de directeur etc. werd het tijd om van mijn woorden daden te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Met Yam enco, gewapend met alle 900 attributen, de klassen rond gegaan. Elke leerling stuk voor stuk een pen, schrift en chocolaatje gegeven. Telkens als ik een klas binnenkwam werd ik begroet met een volmondig "good morning, Sir!". Daarop moest ik dan reageren "good morning, class - sit down", waarop zij gingen zitten. Alles werd natuurlijk in dank afgenomen, en ik denk ook dat het wel goed was want er zaten echt een flink aantal kindertjes bij uit een lage kaste (zie google als je niet weet wat dit is).
Dit alles is betaald door Puylaert, uit mijn straat, en door mij. De kosten bedroegen zo rond de 60 euro. Dan maak je dus wel 300 kinders blij! De gemiddelde Nepalees verdiend $1.20 per dag. Dat is met de koers nu 85 rupee. Dat is dus ongeveer 80 eurocent per dag. 80 cent! En dan hebben ze allemaal 3 kinderen om voor te zorgen, en vaak ook nog ouders. Nu weet je dus hoe het gaat buiten Kathmandu. Al met al zijn de mensen daar jullie, Puylaert, en mij erg dankbaar.
Voordat ik de klassen rond ging kreeg ik trouwens een grote rode Tika (de "stip" op het voorhoofd die hindu's vaak dragen, een zegening) en 4 grote bloemenkransen.
Nadat ik alle klassen rond was gegaan heb ik ook nog een schoolfoto gemaakt. Dat was me toch lastig joh. 300 Nepalese kindertjes en leraren allemaal op een rij krijgen (ze kwamen ook met bizarre voorstellen, over hoe zij dachten dat een schoolfoto eruit moest zien..gekke opstellingen enzo). Iedereen stil laten staan was dus ook echt onmogelijk. Ik heb 4 foto's genomen en ze met de PC aan elkaar geplakt. Panorama! Ik laat hem hier in Kathmandu zo groot mogelijk uitprinten en geef hem dan later aan de school. Daar kom ik namelijk terug in eind januari, om engels les te geven. Dat is er namelijk bijzonder slecht. Simpele woorden als "hospital, doctor, porter, trekking-guide" etc zal ik ze leren. Hopen dat het iets uithaalt...
Dading District - +- 1000 meter boven zeeniveau
PS: later zal ik foto's plaatsen, nu geen mogelijkheid toe.
woensdag 18 november 2009
09 NOV 2009 = Kuire
Vandaag ben ik naar het dorp van Yam gereist. Hier heeft hij zijn echte huis (in Kathmandu huurt hij een kamer voor hem en zijn 22 jarige zoon Shankar) en wonen zijn vrouw en 19 jarige dochter Santi, en 12 jarige zoon Kumar. Maargoed, de reis naar het dorp. Eerst ongeveer 4 uur in een lokale bus gezeten richting Pokhara. Daarna in Dading (?) overgestapt op een Jeep. Dit was een grotere jeep dan normaal, maar ik denk niet dat hij bedoelt was voor 16 mensen. Niet normaal zeg. We reden over een behoorlijke off-road weg, super stoffig. Dit stoffige had het resultaat dat ze de ramen dicht deden. Dit had het resultaat dat we met 16 man in een rijdende kas zaten. Holy shit. Zweten, niet normaal. Het duurde maar eindeloos (crazy driver volgens Yam) en water drinken was er ook niet bij, omdat het zo hobbelig was. De enige pauze kwam toen een tegenliggende truck zijn as gebroken had en midden op de "weg" stil stond. Ahhh verse lucht!
Afijn, aangekomen in het district. Vanaf daar ongeveer 3 dorpjes verder gelopen, en we kwamen aan in zijn dorp. Ineens was ik een bezienswaardigheid. Dat was zo gek! In die dorpjes komt misschien 3 keer per jaar een blank persoon. Dus iedereen kwam die Kuire (lees als Koei-ree) zien. Dit is Nepali voor buitenlander, toerist. De hele dag hoorde ik dat woord. Groepen schoolkinderen stonden stil buiten om even naar mij te kijken. Oude Nepalese opa-tjes (die zijn echt super lief) kwamen van een dorp verder omhoog gelopen om mij te zien en om met mij te zitten. Praten ging natuurlijk met hen niet, dus zaten we gewoon een beetje te lachen. Prachtige sfeer daar!
's Avonds heb ik voor Yam etc een kip gekocht. Local chicken is good taste! 500 Rupee, voor een hele kip. Geen legbatterij, maar gewoon rijst etc gegeten. Smaakte prima! Werd zo voor mn neus even geslacht en geplukt. Steeds kwamen er weer mensen naar de kuire kijken. Yams broers kwamen er ook nog bij en zo zaten ze allemaal naar mij te kijken hoe ik mijn Dal Bhat at, die overigens erg goed smaakte. Ik lig in de kamer van Santi, in mijn eigen slaapzak. Mijn moneypocket, camera en portomonnee liggen in mijn slaapzak op aanraden van Yam.
Chakreshwari - 950 meter boven zeeniveau
Yam's huis, en zijn vrouw.
Yam, en een lief opatje. Foto's vinden ze echt geweldig.
Afijn, aangekomen in het district. Vanaf daar ongeveer 3 dorpjes verder gelopen, en we kwamen aan in zijn dorp. Ineens was ik een bezienswaardigheid. Dat was zo gek! In die dorpjes komt misschien 3 keer per jaar een blank persoon. Dus iedereen kwam die Kuire (lees als Koei-ree) zien. Dit is Nepali voor buitenlander, toerist. De hele dag hoorde ik dat woord. Groepen schoolkinderen stonden stil buiten om even naar mij te kijken. Oude Nepalese opa-tjes (die zijn echt super lief) kwamen van een dorp verder omhoog gelopen om mij te zien en om met mij te zitten. Praten ging natuurlijk met hen niet, dus zaten we gewoon een beetje te lachen. Prachtige sfeer daar!
's Avonds heb ik voor Yam etc een kip gekocht. Local chicken is good taste! 500 Rupee, voor een hele kip. Geen legbatterij, maar gewoon rijst etc gegeten. Smaakte prima! Werd zo voor mn neus even geslacht en geplukt. Steeds kwamen er weer mensen naar de kuire kijken. Yams broers kwamen er ook nog bij en zo zaten ze allemaal naar mij te kijken hoe ik mijn Dal Bhat at, die overigens erg goed smaakte. Ik lig in de kamer van Santi, in mijn eigen slaapzak. Mijn moneypocket, camera en portomonnee liggen in mijn slaapzak op aanraden van Yam.
Chakreshwari - 950 meter boven zeeniveau
Yam's huis, en zijn vrouw.
Yam, en een lief opatje. Foto's vinden ze echt geweldig.
07 NOV 2009 = the story continues
's Ochtends voelde ik me wel OK. Gisteren een halve bus pringles naar binnen weten te werken, en een halve cola. Alsnog geen energie dus (in de bergen heb je minimaal, minimaal 3000 caloriien nodig). In Phakding een halve porridge/brinta gegeten. Smaakte nergens naar, maar was wel gemakkelijk. En ondertussen zag ik Yam maar lekker ommelet smikkelen. Pff. Na een tweede marteling aangekomen in Lukla, maar 's avonds toch weer ineens misselijk en dus mijn Dal Bhat maar weer aan Yam gegeven. Vroeg naar bed gegaan, die nacht ongeveer 11 uur geslapen. Geen WC gang in de nacht - wat een vreugde.
De volgende dag zijn we vroeg naar het vliegveld (onze lodge grensde aan de landingsbaan)gegaan om het ticket om te boeken. Dit lukte zonder noemenswaardige problemen. Gemakkelijke vlucht terug naar Kathmandu, en ik voelde me al een stuk beter.
Lukla - 2850 meter boven zeeniveau
De volgende dag zijn we vroeg naar het vliegveld (onze lodge grensde aan de landingsbaan)gegaan om het ticket om te boeken. Dit lukte zonder noemenswaardige problemen. Gemakkelijke vlucht terug naar Kathmandu, en ik voelde me al een stuk beter.
Lukla - 2850 meter boven zeeniveau
06 NOV 2009 = Diarrhea Day.....
In de ochtend voelde ik me wel OK. Toen dus maar vertrokken, maar het wilde echt niet vlotten. Wat een krampen had ik zeg, niet normaal. Telkens 10 minuten lopen, pauze. Ik kon gewoon niet verder. Niets gegeten natuurlijk, en de avond ervoor had ik de WC vies gemaakt. Ik was zo ziek als een hond. Het lukte maar niet en telkens moest ik weer zitten. En als ik zat was het wel uit te houden, maar zodra ik opstond en die lange trappen na Namche afging begon het weer. Vreselijk. Onderweg 1 imodium genomen. Dit schoot niets op. Het sloeg gewoon niet aan. Na een marteling van 3 uur weer een genomen, en toen nog 2 uur doorgehobbeld. Zo ziek ben ik zelden geweest. We hebben Phakding niet eens gehaald (normaal zou ik zonder problemen van Namche naar Lukla kunnen lopen). We zijn blijven steken in Benkar. Geen energie...
Die dag zeker 8 keer naar de WC geweest. Gatverdamme zeg. Ik zal jullie de details besparen...
Benkar - 2700 meter boven zeeniveau
PS: geen foto's genomen. zat er gewoon niet in.
Die dag zeker 8 keer naar de WC geweest. Gatverdamme zeg. Ik zal jullie de details besparen...
Benkar - 2700 meter boven zeeniveau
PS: geen foto's genomen. zat er gewoon niet in.
dinsdag 17 november 2009
05 NOV 2009 = Maralun - Thame - Namche Bazar
Zo. Vanochtend vroeg (half 7) vertrokken uit Maralun. Met twee Sherpa's dus. Wat hebben die een vaart zeg, niet normaal. Die mensen zijn natuurlijk ook 100% geacclimatiseerd, maar alsnog. De vader had 2 balen stro op zijn rug, en droeg die traditioneel via de band over zijn hoofd. Het zoontje had zn rugzakje met lunch en rende constant. Wat gingen die beentjes snel zeg, ik was er jaloers op. Even een wedstrijdje gedaan, en hij kon me prima bijhouden. Niet normaal. Hij moest 3 stappen zetten terwijl ik er 1 deed. Elke dag loopt hij 2 uur naar school toe ("I go to Thame school" - super lief) en loopt hij 2.5 uur terug. Dan komt hij thuis en krijgt hij Momo's van z'n moeder. Al snel volgt het avond eten (Dal Bhat - what else) en dan bed. En zo gaan de dagen voorbij. Respect hoor, een boel kinderen zouden dat in Nederland heeel hard vertikken.
In Thame ben ik Jakub en Michal uit Polen tegen het lijfgelopen. Prima gasten, en ze werden gesponsord door Petzl. Voor degenen die niet weten wat dat is: dit is een van de grootste bergsport merken ter wereld. Ze hadden Mera Peak (6550) al beklommen en waren nog meer van plan. Hopelijk doe ik later een Annapurna trek met een van hen. Ik kan veel van ze leren. Toen ik vroeg hoe ze het voor elkaar kregen dat ze werden gesponsord door een merk als Petzl kreeg ik het antwoord "I guess I am just really good at writing letters". Het jaar daarop waren ze nog een grote peak van plan, of ik hun team wilde joinen. Ik zei dat ik niet zo veel ervaring als hen had, maar dit maakte niets uit. Plus, je krijgt gratis Petzl spullen. Klinkt aanlokkelijk?
's Avonds in Namche naar een porters bar gegaan, en daar wat gegeten. Wat een chille prijzen. Ik vroeg om Momo's en dit bleken Meat Momo's te zijn. Normaal zou ik ditnooit doen, maar ik dacht what the heck en deed het. Ik was toch al in Namche.
Die avond heb ik dus maar even de WC van de lodge ondergekotst en voelde ik me echt bijzonder slecht. Morgen gaat het verder.
Angdowa Sherpa
Thame, geboorteplaats van Tenzing Norgay Sherpa - de eerste persoon op de top van Everest
Namche Bazar - 3440 meter boven zeeniveau
In Thame ben ik Jakub en Michal uit Polen tegen het lijfgelopen. Prima gasten, en ze werden gesponsord door Petzl. Voor degenen die niet weten wat dat is: dit is een van de grootste bergsport merken ter wereld. Ze hadden Mera Peak (6550) al beklommen en waren nog meer van plan. Hopelijk doe ik later een Annapurna trek met een van hen. Ik kan veel van ze leren. Toen ik vroeg hoe ze het voor elkaar kregen dat ze werden gesponsord door een merk als Petzl kreeg ik het antwoord "I guess I am just really good at writing letters". Het jaar daarop waren ze nog een grote peak van plan, of ik hun team wilde joinen. Ik zei dat ik niet zo veel ervaring als hen had, maar dit maakte niets uit. Plus, je krijgt gratis Petzl spullen. Klinkt aanlokkelijk?
's Avonds in Namche naar een porters bar gegaan, en daar wat gegeten. Wat een chille prijzen. Ik vroeg om Momo's en dit bleken Meat Momo's te zijn. Normaal zou ik ditnooit doen, maar ik dacht what the heck en deed het. Ik was toch al in Namche.
Die avond heb ik dus maar even de WC van de lodge ondergekotst en voelde ik me echt bijzonder slecht. Morgen gaat het verder.
Angdowa Sherpa
Thame, geboorteplaats van Tenzing Norgay Sherpa - de eerste persoon op de top van Everest
Namche Bazar - 3440 meter boven zeeniveau
04 NOV 2009 = Gokyo - Renjo La - Maralun
We zitten in Maralun, op 4200 meter. Vandaag zijn we vanaf Gokyo over Renjo La (5390 m) geklommen. De mars naar Renjo La was behoorlijk pittig, omdat ik gewoon moe was van de afgelopen dagen. Het laatste stuk was behoorlijk steil, en de grond was los en stenig. Ik heb Yam uitgelegd dat ik eerst zou gaan, en dat als ik boven was hij kon komen. Dit om vallend gesteente (zeer grote kans) niet in contact met Yam te brengen. Het uitleggen duurde ongeveer 10 minuten (het leek wel op dat stuk uit The Holy Grail, met de soldaten op wacht die er niets van snappen) maar het lukte. Eenmaal boven floot ik op mn noodfluitje en Yam kwam eraan. Ik was de eerste boven die dag, en de tweede was een kok van een franse ploeg. Daarna kwam Yam. Prachtig uitzicht vanaf daar, werkelijk (letterlijk!) adembenemend. Schitterend uitzicht op Everest, en eigenlijk alle hoge pieken in de omgeving daar. Dit was minstens zo mooi als Kala Patthar. Eigenlijk mooier/fijner dan Cho La, omdat het er zo rustig was. Eindeloos foto's gemaakt, en vlaggetjes opgehangen. Dit was mijn laatste reeks vlaggetjes. Ze hangen nu op Chhukhung Ri - 5535 m, Kala Patthar - 5550 m, Cho La Pass - 5340 m, Gokyo Ri - 5357 m, Renjo La Pass - 5390 m. Missie geslaagd, me dunkt.
Aan de andere kant van de pas waren gewoon trappen! Belachelijk zeg. Ik vind dat eigenlijk maar niks, overal trappen maken. Dit maakt het nog touristischer, en alleen maar onnatuurlijker en gemakkelijker. Bergen moeten niet zo gemakkelijk zijn (niet dat je ondanks die trappen nog steeds de longen uit je lijf hijgt, hoor..)!
Na Renjo La, en de smerigste spaghetti ooit (gatverdamme, een soort roze saus was het?! niet te vreten, maar ik was bijzonder hongerig...) doorgelopen naar Maralun. Hier een eenvoudige maar erg fijne lodge gevonden. We waren de enige gasten, en dus hebben we 's avonds gegeten met de eigenaren en kids in de keuken. Ze hadden 2 zoontjes, 3 en 8 jaar oud. De jongste, Angdowa Sherpa, was echt super lief. Klein lief menneke, en mijn Gorrilapod (tripod voor mijn camera) was het perfecte speelgoed voor hem. Wat me ook opviel was dat een van zijn speelgoedjes een klein autotje was. In Maralun kunnen helemaal geen auto's rijden. Dit jongetje heeft hoogstwaarschijnlijk nog nooit een auto gezien, maar toch speelt hij er mee! Zijn andere speelgoed bestond uit een leeg Primagaz gastankje en een tennisbal. Hij vermaakte zich kostelijk. De Dal Bhat smaakte hier goed en Maralun was top. De volgende morgen zullen we met vader en zoon richting Thame en Namche lopen.
Everest en Lhotse
Uitzicht vanaf Renjo La
Yam en ik op Renjo La
Vlaggetjes opgehangen, en Yam chilled hem behoorlijk
Maralun - 4200 meter boven zeeniveau
Aan de andere kant van de pas waren gewoon trappen! Belachelijk zeg. Ik vind dat eigenlijk maar niks, overal trappen maken. Dit maakt het nog touristischer, en alleen maar onnatuurlijker en gemakkelijker. Bergen moeten niet zo gemakkelijk zijn (niet dat je ondanks die trappen nog steeds de longen uit je lijf hijgt, hoor..)!
Na Renjo La, en de smerigste spaghetti ooit (gatverdamme, een soort roze saus was het?! niet te vreten, maar ik was bijzonder hongerig...) doorgelopen naar Maralun. Hier een eenvoudige maar erg fijne lodge gevonden. We waren de enige gasten, en dus hebben we 's avonds gegeten met de eigenaren en kids in de keuken. Ze hadden 2 zoontjes, 3 en 8 jaar oud. De jongste, Angdowa Sherpa, was echt super lief. Klein lief menneke, en mijn Gorrilapod (tripod voor mijn camera) was het perfecte speelgoed voor hem. Wat me ook opviel was dat een van zijn speelgoedjes een klein autotje was. In Maralun kunnen helemaal geen auto's rijden. Dit jongetje heeft hoogstwaarschijnlijk nog nooit een auto gezien, maar toch speelt hij er mee! Zijn andere speelgoed bestond uit een leeg Primagaz gastankje en een tennisbal. Hij vermaakte zich kostelijk. De Dal Bhat smaakte hier goed en Maralun was top. De volgende morgen zullen we met vader en zoon richting Thame en Namche lopen.
Everest en Lhotse
Uitzicht vanaf Renjo La
Yam en ik op Renjo La
Vlaggetjes opgehangen, en Yam chilled hem behoorlijk
Maralun - 4200 meter boven zeeniveau
maandag 16 november 2009
03 NOV 2009 = Gokyo Ri & Fifth Lake
Zo. Net weer Dal Bhat gegeten! Deze was beter dan eerder omdat hier een soort extra kikkererwten/bonen mengsel bijzat. Een welkome verandering in mijn dieet. Haha. Helaas geen 2e bord, en wel prijzig!
Vanochtend vroeg opgestaan om Gokyo Ri te beklimmen. Om 8 minuten over 7 stonden we op de top. Ik vond het hier eigenlijk vrij druk (we waren "laat" vertrokken), iets wat ik niet zo prettig vind. Gelukkig was de top vrij groot en breed, en zijn we een stukje verderop gaan staan om foto's te maken.
Gokyo Ri Summit - 5357 meter boven zeeniveau
De klim naar Gokyo Ri (ook wel bekend als Gokyo Peak) duurde ongeveer 1 uur en 40 minuten, en was een stuk beter te doen dan de Kala Patthar. Hier wederom de gebedsvlaggetjes opgehangen.
Live your life!
Na het ontbijt nog even gerust, en toen naar het Fifth Lake gelopen (er zijn er 6 hierzo). Dit duurde eigenlijk langer dna verwacht, en ik was behoorlijk moe van de afgelopen dagen. Met een pauze meer dan gepland ben ik er toch gekomen, en het uitzicht was schitterend. See for yourself:
Close up of Her Majesty
Glacier in the front, Everest in the back
Afijn, morgen staat Renjo La (een 5300nogiets meter hoge pas) op het programma dus ik kruip in mn mummyslaapzak.
Gokyo - 4750 meter boven zeeniveau
Vanochtend vroeg opgestaan om Gokyo Ri te beklimmen. Om 8 minuten over 7 stonden we op de top. Ik vond het hier eigenlijk vrij druk (we waren "laat" vertrokken), iets wat ik niet zo prettig vind. Gelukkig was de top vrij groot en breed, en zijn we een stukje verderop gaan staan om foto's te maken.
Gokyo Ri Summit - 5357 meter boven zeeniveau
De klim naar Gokyo Ri (ook wel bekend als Gokyo Peak) duurde ongeveer 1 uur en 40 minuten, en was een stuk beter te doen dan de Kala Patthar. Hier wederom de gebedsvlaggetjes opgehangen.
Live your life!
Na het ontbijt nog even gerust, en toen naar het Fifth Lake gelopen (er zijn er 6 hierzo). Dit duurde eigenlijk langer dna verwacht, en ik was behoorlijk moe van de afgelopen dagen. Met een pauze meer dan gepland ben ik er toch gekomen, en het uitzicht was schitterend. See for yourself:
Close up of Her Majesty
Glacier in the front, Everest in the back
Afijn, morgen staat Renjo La (een 5300nogiets meter hoge pas) op het programma dus ik kruip in mn mummyslaapzak.
Gokyo - 4750 meter boven zeeniveau
02 NOV 2009 = Dzonghla - Cho La - Gokyo
Gisteren tussen de porters geslapen, en het viel me reuze mee! Heerlijk gelegen na die zware dag. Maargoed, weer vroeg opgestaan, want vandaag stond Cho La (5340 m) op het menu. Vroeg begonnen, en om half negen 's ochtends stonden we op de top van de pas. Het laatste half uur moesten we over bevroren sneeuw lopen, lekker krakend en lekker glad. We waren de eerste van de dag, wat fijn was want dit is een vrij gevaarlijke oversteek. Kans op lawines (vanaf Kala Patthar hebben we er een gezien) en door de drukte kans op kleine ongelukjes die naar uit kunnen pakken (van de berg vallen dus). Het was ongeveer -5 graden celcius, en ik heb hier wederom een reeks gebedsvlaggetjes opgehangen. Gelukkig hier geen Yaks!
De afdaling was echt erg. Vooral als je via die kant omhoog komt. Wat steil, en het is zo los. Als er niemand was kon je hier lekker doorheen crossen, maar omdat Cho La zo populair is (het is de kortste route van Gokyo naar Gorak Shep etc) stikte het van de porters, japanners en andere toeristen. Ik was blij om daarna weer "vrij" rond te kunnen banjeren. Vier uur en 35 minuten na aanvang stonden we in Thagnak. Onze route was in mijn opzicht veel gemakkelijker dan de route die de meeste mensen doen (andersom dus). Later kwamen we aan in Gokyo, waar we moeite hadden met een kamer vinden. In heel Gokyo waren er nog maar een paar, dus de prijzen stegen bijzonder snel. Rs 1000 voor een kamer! Ridicuul. Uiteindelijk voor Rs 400 gesettled. Hier weer Jurgen tegengekomen, en wat foto's en ervaringen gedeeld.
Morgen vroeg Gokyo Ri! Wat een vermoeiende dagen!
Deze fotos zijn in Dzonghla genomen:
Touching my father's soul (let op de berg!)
Dat is dezelfde!
Toch vind ik deze mooier! :)
What about this one?
Wolf op Cho La
Gokyo - 4750 meter boven zeeniveau
De afdaling was echt erg. Vooral als je via die kant omhoog komt. Wat steil, en het is zo los. Als er niemand was kon je hier lekker doorheen crossen, maar omdat Cho La zo populair is (het is de kortste route van Gokyo naar Gorak Shep etc) stikte het van de porters, japanners en andere toeristen. Ik was blij om daarna weer "vrij" rond te kunnen banjeren. Vier uur en 35 minuten na aanvang stonden we in Thagnak. Onze route was in mijn opzicht veel gemakkelijker dan de route die de meeste mensen doen (andersom dus). Later kwamen we aan in Gokyo, waar we moeite hadden met een kamer vinden. In heel Gokyo waren er nog maar een paar, dus de prijzen stegen bijzonder snel. Rs 1000 voor een kamer! Ridicuul. Uiteindelijk voor Rs 400 gesettled. Hier weer Jurgen tegengekomen, en wat foto's en ervaringen gedeeld.
Morgen vroeg Gokyo Ri! Wat een vermoeiende dagen!
Deze fotos zijn in Dzonghla genomen:
Touching my father's soul (let op de berg!)
Dat is dezelfde!
Toch vind ik deze mooier! :)
What about this one?
Wolf op Cho La
Gokyo - 4750 meter boven zeeniveau
01 NOV 2009 = Kala Patthar - Dzonghla
Vroeg opgestaan (echt vroeg!), het was belachelijk koud. Niet dat ik dit niet verwacht had, op 5100 meter, maargoed. Het was alsnog koud! Ik had afgesproken met Yam dat we om half 5 zouden beginnen met lopen, zodat we zonsopgang vanaf Kala Patthar zouden kunnen zien. Ik kwam om half 5 beneden, compleet met hoofdlamp omdat alles nog donker was. De eetzaal (waar veel porters en gidsen slapen) was ook nog pikzwart, en luidruchtig van het gesnurk. Yam sliep dus ook nog. Na wat rondgescharrel van mij werd hij wakker, en schoot gelukkig snel op. Een kwartiertje later waren we onderweg.
Wat kwam ik moeilijk op gang zeg. Normaal moet ik altijd even zoeken naar mijn "bergversnelling" maar dit sloeg alles. Ik nam maar aan dat het de hoogte was. We hadden natuurlijk ook geen ontbijt gehad, maar ik had wel een mars genuttigd voor wat extra energie. Het werd eindelijk een beetje licht, en Kala Patthar kwam in zicht (hey dat rijmt!). Fijn, hoef ik m'n hoofdlamp niet meer te gebruiken. Dat loopt toch niet zo fijn als met daglicht. Na een tijdje haalde we een Sherpa en zijn client in, en lagen wij op kop. Yam had het net zo moeilijk als ik. Ik was simpelweg niet vooruit te branden, doch ik ging sneller dan die man voor mij. Dat sloeg ook echt alles. Stap stap hijg hijg rust. Stap stap etc etc.
Daarbij kwam nog dat het nog steeds bizar koud was. Mijn thermometer las -11 graden celcius, maar de wind maakte het een stuk kouder. Ik ga uit van ongeveer -15 gevoelstemperatuur. En dus wilde ik niet pauzeren, maar ik was wel moe. Mijn conclusie was dat ik dan maar NOG langzamer moest en geen pauzes. En zo geschiedde.
Om 14 minuten over 6 bereikten we de top, als eerste van die dag. Wat een blijdschap, en wat een uitzicht. Om hetnog mooier te maken kwam Mike met zijn gids ongeveer 12 minuten later aan. Mooie foto's gemaakt, maar het was nog steeds zo belachelijk koud. Ik wilde hier 3 gebedsvlaggetjes ophangen, maar omdat mn handen gevoelloos waren lukte het me maar 1 maal. 1 gebedsvlag was ongeveer 13 meter lang. Het was koud maar ach, een nieuw record! 5550 meter hoog! Als deze berg in de Alpen had gestaan was het een absolute reus geweest, hier is het slechts een zwarte heuvel. Ik was zo blij, het overtrof alles. Het lijkt wel alsof de hoogtemeters mijn blijdschap bepalen.
We zijn ongeveer 20 minuten op de top gebleven, en daarna afgedaald voor een kop "Sherpa Stew" in de lodge. Wat lekker zeg, en zo warm. Hmmmm. Daarna volgde de lange lange dag naar Dzonghla, het startpunt voor de Cho La pas. Op de kaart zag het er goed uit (als je keek naar de dorpjes en hun hoogtes), maar hetbleek nogal veel Nepali Flat te zijn. Bijzonder lange dag, ik was echt moe na aankomst in Dzonghla. Blijkt ook nog dat er geen kamer vrij was, en dat ik in de eetzaal moest slapen. Tussen de porters! Het is ook eigenlijk gekkenwerk. Zo hoog slapen. Alsof je op de top van Mont Blanc je tentje opzet!
Al met al was het een prachtige dag, maar erg vermoeiend.
v.l.n.r. Mike, Yam, Wolf, Kami
Everest in morningglory
B-E-A-UTIFUL
That is one happy Wolf!
Me & Everest!
PS: niet zoveel fotos genomen als ik zou willen, doordat de top erg klein was (we moesten dus plaats maken voor anderen) en door de koude
Dzonghla - 4830 meter boven zeeniveau
Wat kwam ik moeilijk op gang zeg. Normaal moet ik altijd even zoeken naar mijn "bergversnelling" maar dit sloeg alles. Ik nam maar aan dat het de hoogte was. We hadden natuurlijk ook geen ontbijt gehad, maar ik had wel een mars genuttigd voor wat extra energie. Het werd eindelijk een beetje licht, en Kala Patthar kwam in zicht (hey dat rijmt!). Fijn, hoef ik m'n hoofdlamp niet meer te gebruiken. Dat loopt toch niet zo fijn als met daglicht. Na een tijdje haalde we een Sherpa en zijn client in, en lagen wij op kop. Yam had het net zo moeilijk als ik. Ik was simpelweg niet vooruit te branden, doch ik ging sneller dan die man voor mij. Dat sloeg ook echt alles. Stap stap hijg hijg rust. Stap stap etc etc.
Daarbij kwam nog dat het nog steeds bizar koud was. Mijn thermometer las -11 graden celcius, maar de wind maakte het een stuk kouder. Ik ga uit van ongeveer -15 gevoelstemperatuur. En dus wilde ik niet pauzeren, maar ik was wel moe. Mijn conclusie was dat ik dan maar NOG langzamer moest en geen pauzes. En zo geschiedde.
Om 14 minuten over 6 bereikten we de top, als eerste van die dag. Wat een blijdschap, en wat een uitzicht. Om hetnog mooier te maken kwam Mike met zijn gids ongeveer 12 minuten later aan. Mooie foto's gemaakt, maar het was nog steeds zo belachelijk koud. Ik wilde hier 3 gebedsvlaggetjes ophangen, maar omdat mn handen gevoelloos waren lukte het me maar 1 maal. 1 gebedsvlag was ongeveer 13 meter lang. Het was koud maar ach, een nieuw record! 5550 meter hoog! Als deze berg in de Alpen had gestaan was het een absolute reus geweest, hier is het slechts een zwarte heuvel. Ik was zo blij, het overtrof alles. Het lijkt wel alsof de hoogtemeters mijn blijdschap bepalen.
We zijn ongeveer 20 minuten op de top gebleven, en daarna afgedaald voor een kop "Sherpa Stew" in de lodge. Wat lekker zeg, en zo warm. Hmmmm. Daarna volgde de lange lange dag naar Dzonghla, het startpunt voor de Cho La pas. Op de kaart zag het er goed uit (als je keek naar de dorpjes en hun hoogtes), maar hetbleek nogal veel Nepali Flat te zijn. Bijzonder lange dag, ik was echt moe na aankomst in Dzonghla. Blijkt ook nog dat er geen kamer vrij was, en dat ik in de eetzaal moest slapen. Tussen de porters! Het is ook eigenlijk gekkenwerk. Zo hoog slapen. Alsof je op de top van Mont Blanc je tentje opzet!
Al met al was het een prachtige dag, maar erg vermoeiend.
v.l.n.r. Mike, Yam, Wolf, Kami
Everest in morningglory
B-E-A-UTIFUL
That is one happy Wolf!
Me & Everest!
PS: niet zoveel fotos genomen als ik zou willen, doordat de top erg klein was (we moesten dus plaats maken voor anderen) en door de koude
Dzonghla - 4830 meter boven zeeniveau
zondag 15 november 2009
31 OKT 2009 = Lobuche - Gorak Shep - Everest Base Camp
Eindelijk weg uit dat vieze Lobuche, never again. Als ik deze trek de volgende keer doe (wat nu al vast staat - the only question is when), skip ik Lobuche en spendeer ik een extra dagje in Gorak Shep. We deden er ongeveer 2 uur over, een uurtje sneller dan gedacht. Heerlijke lodge (zie je wel, ook op hoogte kunnen ze dat), en wonder boven wonder kom ik hier Mike (Canada) tegen. Wat geweldig! Mike is echt een top gozer, die ik in Kathmandu had leren kennen. Samen zijn we oa naar Swayambunath geweest. Geniaal. Sfeer zat er meteen in, en de gids van Mike (Cammie?) was ook top. Ik dacht meteen dat ik hier prima kon slapen (1 persoons kamer - 200 Rs), na die twee uurtjes in Lobuche.
In de middag naar het Everest Base Camp gelopen! Het duurde ongeveer 3 uur voor we er waren. Niet dat dat uitmaakte, want we hadden constant prachtig uitzicht op Pumo Ri en Lhotse. Twee prachtige reuzen. Het lopen was niet erg steil of iets dergelijks, maar toch wat vermoeiend door de hoogte. Vergeet niet dat daar ongeveer de helft zuurstof was van wat je gewend bent. Dat is anders. Na de drie uurlopen stuitte ik plotseling op een enorme steen, de grootte van een dinertafel. Daarop stond Everest Base Camp en zo was het. Dit was echter het begin van het Base Camp (als het klim seizoen begint vlakken ze de hele gletsjer uit zodat alle tenten erop passen) en ik had geen zin om 2 kilometer over de gletsjer te banjeren om een Indiase tent te zien. Bullshit basecamp was dusgenoeg voor mij. Je kon vanaf daar de Khumbu Ice Fall aardig goed zien, het meest technische deel (of is de Hillary Step technischer? Ik denk het niet..) van de hele route naar de top.
Leuke en mooie fotos gemaakt met mijn ONE LIFE vlag, en de Nepalese en Nederlandse vlag. Iedereen was blij en sommigen dronken er zelfs bier (im not calling any names here, Mike). Verder stelde het niet zo heel veel voor, het uitzicht was niet bijzonder spectaculair. Dat moest dus maar tot morgen wachten, de Kala Patthar!
Wolf in Everest Base Camp - 5364 meter boven zeeniveau
Everest and her Jetstream
Spontane groepsfoto van iedereen bij EBC
Ik zal later in deze post nog meer foto's plaatsen, maar ik ga nu want mijn tijd hier is om. Ik ga een cadeautje voor Yam kopen.
Gorak Shep - 5150 meter boven zeeniveau
In de middag naar het Everest Base Camp gelopen! Het duurde ongeveer 3 uur voor we er waren. Niet dat dat uitmaakte, want we hadden constant prachtig uitzicht op Pumo Ri en Lhotse. Twee prachtige reuzen. Het lopen was niet erg steil of iets dergelijks, maar toch wat vermoeiend door de hoogte. Vergeet niet dat daar ongeveer de helft zuurstof was van wat je gewend bent. Dat is anders. Na de drie uurlopen stuitte ik plotseling op een enorme steen, de grootte van een dinertafel. Daarop stond Everest Base Camp en zo was het. Dit was echter het begin van het Base Camp (als het klim seizoen begint vlakken ze de hele gletsjer uit zodat alle tenten erop passen) en ik had geen zin om 2 kilometer over de gletsjer te banjeren om een Indiase tent te zien. Bullshit basecamp was dusgenoeg voor mij. Je kon vanaf daar de Khumbu Ice Fall aardig goed zien, het meest technische deel (of is de Hillary Step technischer? Ik denk het niet..) van de hele route naar de top.
Leuke en mooie fotos gemaakt met mijn ONE LIFE vlag, en de Nepalese en Nederlandse vlag. Iedereen was blij en sommigen dronken er zelfs bier (im not calling any names here, Mike). Verder stelde het niet zo heel veel voor, het uitzicht was niet bijzonder spectaculair. Dat moest dus maar tot morgen wachten, de Kala Patthar!
Wolf in Everest Base Camp - 5364 meter boven zeeniveau
Everest and her Jetstream
Spontane groepsfoto van iedereen bij EBC
Ik zal later in deze post nog meer foto's plaatsen, maar ik ga nu want mijn tijd hier is om. Ik ga een cadeautje voor Yam kopen.
Gorak Shep - 5150 meter boven zeeniveau
30 OKT 2009 = Dingboche - Lobuche
Voor de grap maar weer eens vroeg opgestaan: early bed, early rise. Nee eigenlijk geen grapje, bittere noodzaak. Lobuche en hoger is namelijk een vreselijke bottleneck in het trekking seizoen. Al die trekkers willen naar Base Camp en in Lobuche zijn ongeveer 2.1 lodges (2 dus).Mensen in Dinboche zeiden dat het ongeveer 6 uur zou duren, maar dat ik en Yam het wel in 5 uur zouden kunnen doen. Mirakuleus (?) genoeg deden we het in 3.5 uur, inclusief 20 minuten pauze in Dughla. Ik zat in de grote lodge, we kwamen om ongeveer half 10 aan. Het was nagenoeg leeg, en er was dus een kamer vrij. Dit was dezelfde lodge waar jij in zat, Guillaume. Mijn kamer was behoorlijk simpel, en ik ben vrij primitief ingesteld. Ik denk dat ik deze nacht in een tent comfortabeler zou hebben doorgebracht. De muren waren van spaanplaat, en het dak bestond uit een plastic folie. Onze kamer had wel een raam, wat een aanwinst. Helaas zat er een spleet van ongeveer 3 centimeter naast, wat de tocht een goede kans gaf.
Mijn kamer in Lobuche. Let vooral op het "dak"?!
Ver der was mijn indruk: wat een smerige boel! Gatverdamme. Het was ook een grote stofbende (dat ze geen stofzuiger hebben oke, maar veeg het dan ofzo?!) en je neus zat dus al na ongeveer tweeeneenhalve minuut vol. Dus je ademt door je mond, met het resultaat dat die ook binnen tweeeneenhalve minuut droog is. Lekker.
's Avonds werd het ook nog eens reuzedruk, zoals verwacht. Het enige leuke in Lobuche was dat ik Jurgen uit Belgie weer tegenkwam, die helaas in erg slechte staat was door een flinke kiespijn en een slechte acclimatisatie. Hij zat bijna gevaarlijk laag, ongeveer 69/70. Ik heb hem het advies gegeven om niet meer verder te stijgen (hij wilde naar Kala Patthar) maar om lekker naar beneden te gaan om verder te acclimatiseren. Oja, verder was het personeel onvriendelijk en de Dal Bhat niet bijzonder goed. Jammer.
Die nacht natuurlijk slecht geslapen, dit keer vooral omdat de man in de kamer naast mij bizar hard snurkte. Niet normaal, het leek wel een soort kettingzaag. Het tempo waarmee die vent bomen omzaagde was absurd. Het bed was ook schuin, waardoor ik steeds een beetje rolde. Achja. Morgen zou ik beter slapen!
Oja, ook wel een leuk feitje was dat het water waarmee je de hurktoilet-wc moest doorspoelen 's nachts bevroor, en als je dus een nummer twee had gedaan eerst het ijs kapot moest slaan voor je kon doorspoelen. Het werd frips, daarboven.
Lobuche - 4950 meter boven zeeniveau
Mijn kamer in Lobuche. Let vooral op het "dak"?!
Ver der was mijn indruk: wat een smerige boel! Gatverdamme. Het was ook een grote stofbende (dat ze geen stofzuiger hebben oke, maar veeg het dan ofzo?!) en je neus zat dus al na ongeveer tweeeneenhalve minuut vol. Dus je ademt door je mond, met het resultaat dat die ook binnen tweeeneenhalve minuut droog is. Lekker.
's Avonds werd het ook nog eens reuzedruk, zoals verwacht. Het enige leuke in Lobuche was dat ik Jurgen uit Belgie weer tegenkwam, die helaas in erg slechte staat was door een flinke kiespijn en een slechte acclimatisatie. Hij zat bijna gevaarlijk laag, ongeveer 69/70. Ik heb hem het advies gegeven om niet meer verder te stijgen (hij wilde naar Kala Patthar) maar om lekker naar beneden te gaan om verder te acclimatiseren. Oja, verder was het personeel onvriendelijk en de Dal Bhat niet bijzonder goed. Jammer.
Die nacht natuurlijk slecht geslapen, dit keer vooral omdat de man in de kamer naast mij bizar hard snurkte. Niet normaal, het leek wel een soort kettingzaag. Het tempo waarmee die vent bomen omzaagde was absurd. Het bed was ook schuin, waardoor ik steeds een beetje rolde. Achja. Morgen zou ik beter slapen!
Oja, ook wel een leuk feitje was dat het water waarmee je de hurktoilet-wc moest doorspoelen 's nachts bevroor, en als je dus een nummer twee had gedaan eerst het ijs kapot moest slaan voor je kon doorspoelen. Het werd frips, daarboven.
Lobuche - 4950 meter boven zeeniveau
zondag 8 november 2009
29 OKT 2009 = Chhukung Ri
zo jongens, laatste bericht voor vandaag. Om ongeveer half 9 komt de powercut en dat is al best gauw.
Vanochtend bij dag en dauw vertroken om de Chhukhung Ri te beklimmen.
We zijn van Dingboche naar Chhukung (of Dhusum) gelopen. Vanuit daar begonnen aan de steile uitputtende klim. In het begin was er een behoorlijk frustrerend zandpad (het is hier dan ook kurkdroog, geen regen, alleen maar ijs), waardoor ik Yam uitlegde dat er vlak bij mijn huis een strand was met zand zoals dit (Yam, this is like the beach near my house!).
Na een tijdje klimmen kwamen we bij de col aan. Als we naar links gingen (20 minuten) kwamen we bij een soort sub-top aan, als we naar rechts gingen (1 uur) gingen we naar de echte top. Drie keer raden waar wij heen gingen...
Na een ongeveer 45 minuten gaf Yam er de brui aan. Het was erg hoog en hij was erg moe. Ik ben alleen verder gegaan naar de top waar ik een Sherpa en zijn klant zag. Prachtig uitzicht, werkelijk fenomenaal. Makalu was goed te zien.
opnieuw gebedsvlaggetjes opgehangen
Afijn. Ik moet nu ophouden watn de powercut komt eraan, daarna ben ik er een paar dagen niet maar daarna zal ik meer posten en meer foto's plaatsen.
Chhukhung Ri was overigens 5535 meter hoog.
Dingboche - 4410 meter
Vanochtend bij dag en dauw vertroken om de Chhukhung Ri te beklimmen.
We zijn van Dingboche naar Chhukung (of Dhusum) gelopen. Vanuit daar begonnen aan de steile uitputtende klim. In het begin was er een behoorlijk frustrerend zandpad (het is hier dan ook kurkdroog, geen regen, alleen maar ijs), waardoor ik Yam uitlegde dat er vlak bij mijn huis een strand was met zand zoals dit (Yam, this is like the beach near my house!).
Na een tijdje klimmen kwamen we bij de col aan. Als we naar links gingen (20 minuten) kwamen we bij een soort sub-top aan, als we naar rechts gingen (1 uur) gingen we naar de echte top. Drie keer raden waar wij heen gingen...
Na een ongeveer 45 minuten gaf Yam er de brui aan. Het was erg hoog en hij was erg moe. Ik ben alleen verder gegaan naar de top waar ik een Sherpa en zijn klant zag. Prachtig uitzicht, werkelijk fenomenaal. Makalu was goed te zien.
opnieuw gebedsvlaggetjes opgehangen
Afijn. Ik moet nu ophouden watn de powercut komt eraan, daarna ben ik er een paar dagen niet maar daarna zal ik meer posten en meer foto's plaatsen.
Chhukhung Ri was overigens 5535 meter hoog.
Dingboche - 4410 meter
28 OKT 2009= Nangkar Tshang
Best vroeg opgestaan vandaag, we proberen de 5083 meter hoge Nangkar Tshang te beklimmen. Een paar uurtjes zwoegen maar het is gelukt, een nieuw record voor Wolf! Vijfduizenddrieentachtig meter. Dat is best wel hoog, hoor. En dat voor iemand die onder de duinen woont. We waren de eerste op de top die dag, het uitzicht was prachtig..
Yam en Wolf op de top van Nangkar Tshang
hier heb ik mn eerste reeks Tibetaanse gebedsvlaggetjes voor mijn opa Meindert opgehangen
Dingboche - 4410 meter
Yam en Wolf op de top van Nangkar Tshang
hier heb ik mn eerste reeks Tibetaanse gebedsvlaggetjes voor mijn opa Meindert opgehangen
Dingboche - 4410 meter
27 OKT 2009 = Pangboche - Dingboche
Vandaag van Pangboche naar Dingboche gelopen. Onderweg Jaimy en Lalu tegenkomen, goeie gasten. Jaimy gaat proberen Island Peak te beklimmen (een zesduizender! - ik volgend jaar misschien? hihi) maar voor vandaag houden we het op Dingboche.
Ongeveer 3 uurtjes lopen, en toen een kamer gefixt. 200 rupees voor een basic kamer, maar dat is ongeveer de vaste prijs. In de middag kwam Yam opeens op het idee (pure verveling?) om naar het Ama Dablam Base Camp te gaan. Afijn, poging gewaagd.
Dat was dus ongeveer 600 meter klimmen, zo'n 200 te veel voor mij die dag. Niet gehaald dus. Ik voelde me niet zo goed (goh, die hoogte, die zuurstof) en kreeg lichte hoofdpijn. We hebben gepauzeerd, rondgekeken en zijn weer afgedaald. In de lodge voelde ik me weer prima. Het was nog een uur doorlopen naar het base camp maar een uur later was er gelukkig niets dan wolken/mist. Gelukkig maar - niets gemist!
Dingboche - 4410 meter
Ongeveer 3 uurtjes lopen, en toen een kamer gefixt. 200 rupees voor een basic kamer, maar dat is ongeveer de vaste prijs. In de middag kwam Yam opeens op het idee (pure verveling?) om naar het Ama Dablam Base Camp te gaan. Afijn, poging gewaagd.
Dat was dus ongeveer 600 meter klimmen, zo'n 200 te veel voor mij die dag. Niet gehaald dus. Ik voelde me niet zo goed (goh, die hoogte, die zuurstof) en kreeg lichte hoofdpijn. We hebben gepauzeerd, rondgekeken en zijn weer afgedaald. In de lodge voelde ik me weer prima. Het was nog een uur doorlopen naar het base camp maar een uur later was er gelukkig niets dan wolken/mist. Gelukkig maar - niets gemist!
Dingboche - 4410 meter
26 OKT 2009 = Namche - Pangboche
Lief Dagboek,
nee grapje. Ik ben vandaag via Tengboche naar Pangboche gelopen. In Tengboche zit het bekende Boeddhisten klooster, dat veel rente vraagt. Dat maakt Tengboche vooral heel duur. Ik heb er een snack gehad (tibetan bread with honey to be exact). 250 rupee! Tsss.
Afijn. Vandaag voor het eerst echte Yaks gezien, in plaats van de normale bergkoeien (zopkio). Vette beesten, alleen wel uitkijken. Ze weten hoe breed ze zelf zijn, maar als die grote pakketen die ze dragen breder zijn snappen ze het niet meer. Yaks op bruggen zijn ook leuk.
Yaks! Harige beesten, een soort superkoeien. Ze kunnen niet onder 3000 meter leven omdat dat te warm is.
Best aardige klim naar Pangboche, maar ik heb het gehaald. In Pangboche was een belg die een zuurstofgehalte-meetapparaat had (jaja, goeiste nederlandsch). Ik zat op 95%, dat is mooi zeg. Ik had een heeeeel klein beetje hoofdpijn.
Pangboche - 3930 meter
nee grapje. Ik ben vandaag via Tengboche naar Pangboche gelopen. In Tengboche zit het bekende Boeddhisten klooster, dat veel rente vraagt. Dat maakt Tengboche vooral heel duur. Ik heb er een snack gehad (tibetan bread with honey to be exact). 250 rupee! Tsss.
Afijn. Vandaag voor het eerst echte Yaks gezien, in plaats van de normale bergkoeien (zopkio). Vette beesten, alleen wel uitkijken. Ze weten hoe breed ze zelf zijn, maar als die grote pakketen die ze dragen breder zijn snappen ze het niet meer. Yaks op bruggen zijn ook leuk.
Yaks! Harige beesten, een soort superkoeien. Ze kunnen niet onder 3000 meter leven omdat dat te warm is.
Best aardige klim naar Pangboche, maar ik heb het gehaald. In Pangboche was een belg die een zuurstofgehalte-meetapparaat had (jaja, goeiste nederlandsch). Ik zat op 95%, dat is mooi zeg. Ik had een heeeeel klein beetje hoofdpijn.
Pangboche - 3930 meter
25 OKT 2009 - Namche Tour
Vannacht voor het eerst met Yam op een kamer geslapen. Hij is een beste snurkert! Maar ach, vandag dus een acclimatisatie dagje gehad. Beetje rond gehobbeld, van Namche naar het Everest View Hotel (net zoals jij, Guillaume) naar Khumjung naar Khunde. Onderweg kwamen we de Rus Juri tegen. Wat een gekke rus. Hij was met een groep van 6 mensen, maar de rest had allemaal de gemakkelijke route gekozen. Juri natuurlijk niet (hij was 67). Hij was dus in zn eentje, zonder kaart of kompas een andere route gegaan. Hij had geen idee waar hij heen moest. Hij sprak ook geen engels. We konden een beetje Duits babbelen. Ik heb hem duuzend keer op de kaart gewezen hoe hij moest lopen en uiteindelijk hebben we hem maar naar het begin van zijn pad gebracht. Hij wilde al een paar keer een shortcut nemen waar dat echt geen goed idee was. Liep die daar op zn tennisschoentjes en in zn korte broek. Hij was van plan naar Base Camp te gaan.
Gekke mensen.
Vandaag weer zicht gehad op Everst en Ama Dablam. Ama Dablam is toch echt wel mn favoriet. En die mensen die daar wonen vinden het maar normaal. Ik wil ook wel een Ama Damblam in mn achtertuin!
Ama Dablam
Gekke mensen.
Vandaag weer zicht gehad op Everst en Ama Dablam. Ama Dablam is toch echt wel mn favoriet. En die mensen die daar wonen vinden het maar normaal. Ik wil ook wel een Ama Damblam in mn achtertuin!
Ama Dablam
24 OKT 2009 = Phakding - Namche Bazar
Vandaag om half 7 opgestaan, om 7 uur ontbeten en om 0730 los gegangen. Eerst wat Nepali flat, maar na 2 uurtjes begon de steile klim waarvoor ik gewaarschuwd was. Eigenlijk viel het me best mee, na alle "the second day was the worst" verhalen. Test nummer 1 doorstaan, me dunkt. 's Avonds weer Dal Bhat (twentyfour hour power!) gegeten. Vandaag trouwens voor het eerst Everest gezien: wat een enorm ding zeg, best belachelijk eigenlijk. Ze is niet heel mooi ofzo, maar gewoon vooral heel groot en hoog...
Yam (mijn gids) en ik - theepauze
Everest through the leaves
Namche Bazar - 3450 meter
Yam (mijn gids) en ik - theepauze
Everest through the leaves
Namche Bazar - 3450 meter
23 OKT 2009 = Kathmandu - Lukla - Phakding
Zo jongens en meisjes, ik ben eindelijk weer in dat lekker stinkende Kathmandu. Ik ga nu elke dag van mn trekking beschrijven...een hele hoop werk. Ik heb net mn foto's op DVD gebrand (2 dvd's, ongeveer 1000 foto's)....
Eens kijken of het wil lukken (ik heb mn dagboek erbij)!
Vandaag om half 8 was mijn vlucht van Kathmandu naar Lukla. Je vliegt dan met zo'n mini vliegtuigje (Twin Otter, 16 passagiers) omdat de landingsbaan zo klein is. Een helicopter is natuurlijk ook mogelijk maar dat lag niet in mijn budget, hehe. Op het filmpje (zie een paar posts terug) zie je dat de landingsbaan op een helling ligt, maar in het echt is het nog veel erger. Wat bizar zeg. Je komt aanvliegen (ik zat achter de piloot), ziet een mini grijs streepje en daar ben je dan ineens. Dan vlieg je er zowat loodrecht opaf en dan trekt hij de neus van het vliegtuig ineens omhoog. Prachtig! De security is er ook heerlijk Nepalees, paspoorten zijn nergens nodig en de security check bestaat eigenlijk uit 2 vragen: "Do you have knives?" en "Do you have matches?"
Dit was mijn vliegtuigje!
Afijn. Vanuit Lukla naar Phakding gelopen. 2 uurtjes gelopen, thee pauze en weer een uurtje te voet verder en we bereikten Phakding. Prima allemaal, nergens last van. 's Avonds 3 borden Dal Bhat gegeten (wat bijzonder veel was voor touristen, maar de refill was gratis?) wat de gidsen en porters prachtig vonden.
Phakding - 2620 meter
Eens kijken of het wil lukken (ik heb mn dagboek erbij)!
Vandaag om half 8 was mijn vlucht van Kathmandu naar Lukla. Je vliegt dan met zo'n mini vliegtuigje (Twin Otter, 16 passagiers) omdat de landingsbaan zo klein is. Een helicopter is natuurlijk ook mogelijk maar dat lag niet in mijn budget, hehe. Op het filmpje (zie een paar posts terug) zie je dat de landingsbaan op een helling ligt, maar in het echt is het nog veel erger. Wat bizar zeg. Je komt aanvliegen (ik zat achter de piloot), ziet een mini grijs streepje en daar ben je dan ineens. Dan vlieg je er zowat loodrecht opaf en dan trekt hij de neus van het vliegtuig ineens omhoog. Prachtig! De security is er ook heerlijk Nepalees, paspoorten zijn nergens nodig en de security check bestaat eigenlijk uit 2 vragen: "Do you have knives?" en "Do you have matches?"
Dit was mijn vliegtuigje!
Afijn. Vanuit Lukla naar Phakding gelopen. 2 uurtjes gelopen, thee pauze en weer een uurtje te voet verder en we bereikten Phakding. Prima allemaal, nergens last van. 's Avonds 3 borden Dal Bhat gegeten (wat bijzonder veel was voor touristen, maar de refill was gratis?) wat de gidsen en porters prachtig vonden.
Phakding - 2620 meter
Abonneren op:
Posts (Atom)
