17 OKT 2009

Namaste luitjes,

even een update vanuit Pokhara!

Paar dagen geleden een bijzonder gekke doch aardige engelse fotograaf leren kennen, die heel toevallig ook Wolf heette. Mooi is dat. Zijn beide ouders waren overigens Indiaasch. Hij heeft me wat foto lessen gegeven dus in de toekomst hoop ik er mooiere foto's uit te laten rollen (if you're reading this, grey haired walnut-sized brainy, thanks Senior!)

Afijn, wat dagen fotos gemaakt etc, en toen met de toeristische bus (scheelde bijzonder weinig met de nepalese bus eigenlijk) van KTM naar Pokhara gegaan, waar ik nu dus zit. WAT EEN VERSCHIL. Ik zit dan wel in het toeristische gedeelte (Lakeside, eigenlijk East-Lakeside), maar het is hier ZOOOOVEEEL rustiger dan in het toeristische gedeelte van Kathmandu (Thamel). Geen getoeter 's nachts. Geen geschreeuw. Geen blaffende honden. Geen oordoppen nodig! Oja, last but not least: geen kotsende man om 4 uur 's nachts die je uit je slaap houdt (die was er ook elke dag double u t f?)

Goed, lekker rustig dus (relatief gezien, overdag is hetnog steeds behoorlijk kabalerig (jaja) etc.). Ik heb een overigens een super chill restaurantje gevonden (Blue Diamond) waar een 9 jarig meisje serveerdt, super liev. Ik had van Schiphol (weetje nog doores) kleurpotloodjes meegenomen dus die heb ik maar aan haar gegeven. En nu heeft ze een tekening voor me gemaakt, aight. Die zit dus in mn dagboek nu.
Net ontbeten daar, Puri Baji met 4 koppen milk tea (zou jij lekker vinden Tom) voor 150 rupees. Dat is dus minder dan 1.5 euro. Nice. Ik vond 3 keer per dag warm eten altijd een goed idee.

Gisteren met Martijn uit Amsterdam/Alphen a/d Rijn een beetje random door Pokhara gefietst, wat erg leuk was. Eerst richting het International Mountain Museum gegaan, waar volgens mij al ruim 3.75 jaar geen toerist meer was geweest, maar datbleek te duur (ineens 300 rupee ipv de 50 die in mijn LP stond). Toen nog de "klimmuur" buiten overwogen, maar bij nader inzien bleek dat een behoorlijke suicidal deathtrap te zijn. Jezus. Ook niet gedaan dus. Daarna dus echt doelloos rond gefietst. We kwamen nog bij een SOS kinderdorp, wat erg verzorgd was, en hebben geluncht bij een lokaal iets (een oude meneer lachte ons uitomdat we 40 rupee pp betaalden (te veel?)). Lekker samosas.

Er is het trouwens een of ander festival gaande, wat inhoudt dat kinderen 's avonds een monotoon liedje zingen (soort Nepalees Sint Maarten?)en dan hopen geld te krijgen (ze blijven ook zeker 10 minuten zingen - totdat je geld geeft dus). Hopelijk is er wat te doen ivm het festival hier, straks ga ik er naar op zoek.
De bergen hier zijn trouwens echt ronduit belachelijk. Echt. Alpen zijn er niets bij. Ik ben al voor zonsopgang opgestaan om foto's te maken, en dat zal ik later nog wel en keer doen maar dan vanuit het uitzichtpunt Sarangkot.

Oja, wat ook wel mooi was, (dit is een heel rare volgorde allemaal, maar ik blader steeds door mn dagboek heen) ik fietste eerst met Ashish (van de foto) richting zijn broers huis in Thankot, waar dus echt NOOIT een toerist komt, en een jongetje schreeuwde iets van Aikureeee naar mij, wat volgens Ashish "White maaaan!!" betekend. Vet.

Goed, zo maar weer naar Blue Diamond waar Martijn op me wacht.

Pokhara is prima.

Namaste!