01 NOV 2009 = Kala Patthar - Dzonghla

Vroeg opgestaan (echt vroeg!), het was belachelijk koud. Niet dat ik dit niet verwacht had, op 5100 meter, maargoed. Het was alsnog koud! Ik had afgesproken met Yam dat we om half 5 zouden beginnen met lopen, zodat we zonsopgang vanaf Kala Patthar zouden kunnen zien. Ik kwam om half 5 beneden, compleet met hoofdlamp omdat alles nog donker was. De eetzaal (waar veel porters en gidsen slapen) was ook nog pikzwart, en luidruchtig van het gesnurk. Yam sliep dus ook nog. Na wat rondgescharrel van mij werd hij wakker, en schoot gelukkig snel op. Een kwartiertje later waren we onderweg.

Wat kwam ik moeilijk op gang zeg. Normaal moet ik altijd even zoeken naar mijn "bergversnelling" maar dit sloeg alles. Ik nam maar aan dat het de hoogte was. We hadden natuurlijk ook geen ontbijt gehad, maar ik had wel een mars genuttigd voor wat extra energie. Het werd eindelijk een beetje licht, en Kala Patthar kwam in zicht (hey dat rijmt!). Fijn, hoef ik m'n hoofdlamp niet meer te gebruiken. Dat loopt toch niet zo fijn als met daglicht. Na een tijdje haalde we een Sherpa en zijn client in, en lagen wij op kop. Yam had het net zo moeilijk als ik. Ik was simpelweg niet vooruit te branden, doch ik ging sneller dan die man voor mij. Dat sloeg ook echt alles. Stap stap hijg hijg rust. Stap stap etc etc.
Daarbij kwam nog dat het nog steeds bizar koud was. Mijn thermometer las -11 graden celcius, maar de wind maakte het een stuk kouder. Ik ga uit van ongeveer -15 gevoelstemperatuur. En dus wilde ik niet pauzeren, maar ik was wel moe. Mijn conclusie was dat ik dan maar NOG langzamer moest en geen pauzes. En zo geschiedde.

Om 14 minuten over 6 bereikten we de top, als eerste van die dag. Wat een blijdschap, en wat een uitzicht. Om hetnog mooier te maken kwam Mike met zijn gids ongeveer 12 minuten later aan. Mooie foto's gemaakt, maar het was nog steeds zo belachelijk koud. Ik wilde hier 3 gebedsvlaggetjes ophangen, maar omdat mn handen gevoelloos waren lukte het me maar 1 maal. 1 gebedsvlag was ongeveer 13 meter lang. Het was koud maar ach, een nieuw record! 5550 meter hoog! Als deze berg in de Alpen had gestaan was het een absolute reus geweest, hier is het slechts een zwarte heuvel. Ik was zo blij, het overtrof alles. Het lijkt wel alsof de hoogtemeters mijn blijdschap bepalen.

We zijn ongeveer 20 minuten op de top gebleven, en daarna afgedaald voor een kop "Sherpa Stew" in de lodge. Wat lekker zeg, en zo warm. Hmmmm. Daarna volgde de lange lange dag naar Dzonghla, het startpunt voor de Cho La pas. Op de kaart zag het er goed uit (als je keek naar de dorpjes en hun hoogtes), maar hetbleek nogal veel Nepali Flat te zijn. Bijzonder lange dag, ik was echt moe na aankomst in Dzonghla. Blijkt ook nog dat er geen kamer vrij was, en dat ik in de eetzaal moest slapen. Tussen de porters! Het is ook eigenlijk gekkenwerk. Zo hoog slapen. Alsof je op de top van Mont Blanc je tentje opzet!

Al met al was het een prachtige dag, maar erg vermoeiend.


v.l.n.r. Mike, Yam, Wolf, Kami

Everest in morningglory


B-E-A-UTIFUL


That is one happy Wolf!


Me & Everest!

PS: niet zoveel fotos genomen als ik zou willen, doordat de top erg klein was (we moesten dus plaats maken voor anderen) en door de koude

Dzonghla - 4830 meter boven zeeniveau